Habari za baridi Uholanzi? (Hoe gaat het in het koude Holland?)

De tijd vliegt voorbij; we beginnen de komende week aan onze laatste 3 weken in het ziekenhuis, Sophieke is inmiddels 25 jaar en de eerste mango’s zijn er (eindelijk!). Afgelopen week stond er een man voor onze deur met een doos vol mango’s, papaya’s en passievruchten; of we die wilden kopen? Voor 75 ct zeggen we daar geen nee tegen! Hij had nog een papiertje in zijn zak met daarop de namen van zijn ‘Nederlandse vrienden’ (coassistenten die hier 2 jaar geleden waren), of we die ook kenden? Wij hebben ook her en der onze namen opgeschreven (mensen willen graag ‘bevriend’ zijn met wazungu) dus de komende jaren worden we niet vergeten in Rubya!

In Rubya

Vorige week zondag waren hier de verkiezingen met als gevolg dat iedereen deze week met een zwarte pink rondliep, als teken dat ze gestemd hadden. Over de uitslag hebben we nog niets vernomen hier! Hoe gaat het in Nederland trouwens met de regering??? Het postkantoor was een paar weken geleden open (!!) en dus konden we eindelijk een pakketje (Bedankt Sanne!!) en veel kaarten (bedankt!) in ontvangst nemen!!! We verwachten nog een aantal dingen (waaronder het pakketje van Anne’s moeder!), dus de komende week gaan we proberen in te breken in het postkantoor ;) Ook zijn we op bezoek geweest bij een aantal verpleegkundigen die ook hier op het ziekenhuisterrein wonen. We hadden eigenlijk verwacht dat ze net als wij een redelijk luxe onderkomen zouden hebben, maar dat viel een beetje tegen… Hun kamer(tje) was op zich prima, maar de wc (gat in de vloer) en met name keuken (een houten plank om je groenten op te bewaren en een paar kolen op een hoopje om je pannetje boven te hangen) viel erg tegen… We hebben één van de verpleegkundige al uitgenodigd om lekker pasta bij ons te komen eten!

De afgelopen weken hebben we weer hard gewerkt in het ziekenhuis want het was drukker dan ooit!

Anne op de Children Ward

Afgelopen vrijdag was toch echt de allerlaatste dag op de kinderafdeling. (jammer!) Ik ben blij dat ik na de “Maternity” nog twee weken terug ben gegaan, want elke dag was weer een uitdaging en leerzaam, maar ook wel vermoeiend. Er liggen nu twee keer zoveel kinderen als in mijn eerste weken op de kinderafdeling: ongeveer 100! In sommige bedjes liggen zelf twee kinderen en dan moeten de moeders er ook nog in slapen!! De drukte heeft vooral te maken met een kleine malaria epidemie die hier is uitgebroken. Door het kleine regenseizoen dat nu bezig is, zijn de muggen weer volop aan het voortplanten. Ook liggen er nu een aantal patientjes met hersenvliesontsteking met de bijbehorende ‘convulsies (stuiptrekkingen)’. Best heftig om te zien! Laatst was er een kindje waar ik me erg zorgen over maakte. Haar voornaamste klacht was heftige diarree, maar verder had ze geen ‘alarmsymptomen’ zoals hoge koorts of convulsies. Toch had ik er geen goed gevoel over. Aan het beleid dat was vastgesteld konden Sophieke en ik niet echt iets toevoegen. Daarom schrok ik ook extra erg toen ik de volgende dag hoorde dat ze in de vroege avond was overleden…de verpleegkundige snapte eerst ook niet wat de reden hiervan was, maar later bleek dat de moeder het kind waarschijnlijk (goed bedoeld) lokale kruiden had gegeven die niet goed waren gevallen…zo triest. Maar al met al heb ik een goede tijd gehad op de kinderafdeling en heb ik het gevoel dat ik wel iets heb kunnen betekenen op de afdeling. De laatste 3 weken ga ik naar de manneafdeling.

Sophieke op de Female Ward

Drie weken op de Female Ward (alleen vrouwen dus) zitten er alweer op. Na de kinderafdeling was het weer even omschakelen, en wat een rust! (geen huilende kindjes in iedere kamer). Net zoals op de mannenafdeling vind je hier veel verschillende ziektebeelden, maar minder trauma’s. Er is vooral veel AIDS-problematiek,en verder buikinfecties, hartfalen, longontsteking, tbc etc etc. Anders dan bij de kinderafdeling gaan de patiënten niet met z’n tweeën in één bed liggen maar worden de matrasjes gewoon op de grond gelegd, waardoor een onbeperkt aantal patiënten kan worden opgenomen. Hoewel de patiënten hier over het algemeen weinig tot geen inspraak hebben, mogen ze wel blijven als ze nog niet naar huis willen (zelfs al hebben ze alleen een blaasontsteking of lage rugpijn). Iedereen wil minstens 2 dagen blijven (en het liefst zoveel mogelijk medicijnen), anders geloven ze niet dat ze weer beter zijn (of al waren). En aan de andere kant, als de patiënt naar huis wil terwijl hij/zij nog lang niet beter is, mag de patiënt gaan zonder dat bekeken wordt of dat wel verantwoord is. Met mijn Nederlandse inslag denk ik daar natuurlijk anders over en het ging me eigenlijk niet heel slecht af om mensen te bewegen langer te blijven als dat nodig was, en mensen wel naar huis te sturen als ze onnodig matrassen bezet hielden. Een lastiger op te lossen probleem; mensen hebben vaak geen geld om naar een specialistisch ziekenhuis te gaan voor verdere diagnostiek en behandeling. In ons ziekenhuis kunnen we slechts beperkt onderzoek doen en behandelen en als het bij ons op houdt en zij geen geld hebben, houdt het voor hen ook op (soms letterlijk). Vooral cru als het gaat om aandoeningen die goed te behandelen zijn. Overigens is alle HIV- en tbc medicatie gratis, en ook zwangeren en kindjes onder de 5 jaar worden gratis behandeld, maar helaas kan natuurlijk niet iedereen gratis behandeld worden. De laatste weken sluit ik af met mijn favoriete afdeling; maternity!

Nog een update over de goede doelen: naast het malaria- en malnutritionproject hebben we ook geld besteed aan een nieuw kaartensysteem voor de patiënten. Op dit moment wordt alle medische informatie op losse kleine velletjes geschreven die aan elkaar geniet geworden waardoor vaak de helft ontbreekt (raakt los) en alles door elkaar zit. Heel onhandig en ook slecht voor de patiëntenzorg want de belangrijke voorgeschiedenis is een warboel of afwezig. Nu wilden ze graag een nieuw statusvoeringssysteem invoeren; kartonnen statussen waarin extra A4tjes voor de follow-up passen, zo’n beetje als de papieren dossiers die we in Nederland hadden voordat het elektronisch dossier werd ingevoerd. Het ziekenhuis had al één partij van deze dossiers besteld van eerder sponsorgeld maar dit waren er niet genoeg en dus lagen deze dossiers al een tijd ongebruikt in de kast. Met ons (jullie) geld is er een tweede lading dossiers besteld en worden ze begin 2011 in gebruik genomen; in onze ogen een grote verbetering! Nogmaals bedankt voor jullie bijdrage!!!

De komende weken gaan we nog hard aan de slag in het ziekenhuis, met ons verslag en presentaties en daarna gaan we genieten van een welverdiende vakantie op Zanzibar!!

Liefs uit het vooral zonnige (en warme!) Tanzania!